توضیحات

شنبلیله بومی جنوب اروپا و آسیا می‌باشد. نام علمی آن Trigonella foenumgraecum . و متعلق به تیره بقولات یا Leguminosae می‌باشد. گیاهی است یک‌ساله و گاهی به صورت چندساله هم دیده می‌شود. بعضی از گونه‌های این جنس به منظور تهیه غای دام و علوفه کشت می‌گردد. گیاهی است که طول بوته آن بین ۳۰ تا ۶۰ سانتی‌متر متغیر است. دارای یک ساقه اصلی است که شاخه‌های فرعی نسبتاً زیادی از آن خارج می‌شود. هر برگ از سه برگچه که دندانه‌‌دار می‌باشند، تشکیل شده است. گاهی دارای “گوشواره” بوده که آن‌ها در محل اتصال دمبرگ به ساقه دارند. گل‌های آن به رنگ سفید، زرد و گاهی آبی کم‌رنگ دیده می‌شود که به تنهایی یا دو تا دو تا از محل خارج شدن برگ از روی ساقه به وجود می‌آیند. هر گل دارای ۱۰ پرچم است که ۹ تای آن‌ها به هم چسبیده و یکی آزاد است. بذور آن در داخل نیام تشکیل می‌شوند و در دو ردیف قرار دارند و رنگ آن‌ها زرد مایل به قهوه‌ای است. اندازه بذر آن نسبتاً درشت بوده، به اندازه بذر گندم که ضعیف و لاغر شده باشد به نظر می‌رسد.

این گیاه در ایران به صورت پخته در مصرف سوپ و غذا مورد استفاده قرار می‌گیرد. خشک شده آن معطرتر است و به عنوان داروی ضد التهاب مصرف می‌شود. بذر آن خاصیت طبی دارد و برای کنترل قند خون و فشار خون مورد استفاده قرار می‌گیرد. جوشانده بذر شنبلیله به صورت تنقیه اعمال می‌شود. بعضی از مردم دم کرده بذر آن را به عنوان داروی اشتهاآور و تقویت‌کننده به مصرف می‌رسانند.

نحوه کاشت و داشت:

شنبلیله در خاک های نیمه سنگین تا نیمه سبک با هوموس کافی و زهکشی مناسب نتیجه خوبی می دهد. خاک آن بهتر است همواره مرطوب باشد. این گیاه در همه نوع آب و هوایی قابلیت کشت دارد اما آب و هوای معتدل بهترین نتیجه را می دهد.

این گیاه نسبت به کمبود مواد غذایی بسیار حساس است به همین علت قبل از کاشت بهتر است مقداری کود شیمیایی به آن اضافه نمود. بذرها را در سینی نشا بکارید به صورتی که خاک روی بذرها را بپوشاند. معمولا پس از رشد آنها را به صورت نشا به مزرعه منتقل می کنند؛  فاصله ردیف ها با یکدیگر 50 سانتی متر و عمق کاشت 12 سانتی متر باید باشد. در هر سوراخ سینی یک گیاه بکارید و خاک اطراف گیاه را سفت نکنید.